Cambodja

Cambodja, het laatste nog onbekende land dat we deze reis zullen bezoeken. Terwijl we de grens overstaken realiseerden we ons meer dan ooit tevoren dat het einde van ons avontuur nadert. Gemengde gevoelens kwamen los. Het wordt tijd om naar huis te gaan en het is fijn al onze vrienden, familie en jonge telgen (in wording) te zien. Voordat we in de vergetelheid raken, gezien het tanende bezoekersaantal van onze website. Aan de andere kant komt er een einde aan een wonderlijk jaar waarin we maximaal geleefd hebben. Maar we hebben nog even!

Van de ene verschrikking naar de andere. Nadat we in Saigon sprakeloos werden van de fototentoonstelling in het War Remnants Museum over de gruwelijkheden van de Vietnamoorlog (denk aan bombardementen, moordpartijen en Agent Orange slachtoffers) bezochten we in Phnom Penh de 'Killing Fields' en het S-21 museum, ook bekend onder de naam Tuol Sleng.

Cambodja kent een bloederige geschiedenis. Wat wij zagen ging voornamelijk over de genocide tussen 1975 en 1979. De leider van de Rode Khmer, Pol Pot, was in zijn studietijd in Frankrijk geïnspireerd geraakt door het Maoïsme en wilde van Cambodja een communistische heilstaat maken. Zijn 'Democratisch Kampuchea' moest zelfvoorzienend worden, en het hele land veranderde in een werkkamp. Velen stierven onder de erbarmelijke omstandigheden. Plattelandsjongens werden met propagandistische leugens overgehaald om zich als soldaten in te zetten.

P.P. - geen commentaar

Stadsmensen, religieuzen, etnische minderheden, intellectuelen en ieder ander persoon dat ook maar een bedreiging leek, zoals mensen met brillen, werd gevangen genomen. Bijvoorbeeld in S-21, ooit een school, toen omgetoverd in een gevangenis en martelhuis. Gevangenen werden vreselijk gefolterd om ze te dwingen tot een verzonnen bekentenis. In het tegenwoordige museum zagen we het documentatiewerk van de Rode Khmer. Foto's van doodsbange levende mensen en doodgemartelde personen.

Een martelkamer

Na de bekentenis werden ze, als ze nog leefden, vervoerd richting de Killing Fields. Onder revolutionaire muziek, om het geschreeuw te dempen, werden ze dan alsnog afgemaakt. Kogels waren te duur, dus schedels werden ingeslagen. Baby's werden, onder toeziend oog van hun moeders, tegen een boom kapot geslingerd voordat ze in de massagraven werden gegooid. Terwijl je rondloopt op deze plek des onheils zie je nog steeds botjes en kleding van slachtoffers naar boven komen. Vooral na een regenbui.
De Killing Fields bij Phnom Penh is slechts één van de vele in Cambodja. In totaal wordt er geschat dat er tussen de 1.7 en 2.5 miljoen mensen zijn afgeslacht.

Een zielenhuisje bij de K.F.

We waren met stomheid geslagen toen we de details van deze wrede tijd hoorden. Maar waar we daarnaast ook versteld van staan is dat na de bevrijding in 1979 door Vietnam de Rode Khmer nog steeds aan de macht bleef. De Verenigde Naties zagen de Rode Khmer tot ver in de jaren '90 als regering en ontkenden de genocide. En als we de lokale bevolking mogen geloven is er tot op de dag van vandaag nog totaal geen sprake van een democratie.

Tijd voor iets luchtigers. Een verplaatsing naar het eiland Koh Rong Samloem zorgde ervoor dat we weer even op adem konden komen. Dagen lang deden we niets anders dan eten, op het strand liggen, verkoeling zoeken in zeewater van 30 graden en 's nachts wegzweten in ons hete tentje aan het strand. Voor de afwisseling, en omdat het alweer even geleden was, testten we onze duikvaardigheden tijdens twee fundives. Toen onze huid na maanden reizen eindelijk een beetje kleur kreeg (we zweren bij factor 50) verplaatsten we ons naar Kampot.

Koh Rong Samloem

Onze waterrat

Zeemeermarianne

Per scooter verkenden we Bokor National Park. Een hoogvlakte waar de Fransen vroeger, en wij nu, verkoeling zochten. De weg steeg door een groene omgeving naar 1000 meter hoogte. Een flinke klus voor onze scooter. Aangekomen op de top, waar onder andere een luxe megacasino en een oud Frans kerkje staat, zat ons benzinemetertje duidelijk in het rood. Voor Ruben geen reden tot paniek. Als ervaren fietser bracht hij de scooter met passagiers behendig weer naar beneden, met de motor uit. Gratis kilometers!

Bokor berg

Een helse verplaatsing naar Siem Reap. Vijftien busuren voor een afstand van 464 km. Maar omdat we ons er mentaal op voorbereid hadden, arriveerden we opgewekt in ons comfortabele hotel. Siem Reap is de uitvalsbasis voor de wereldberoemde tempels van Angkor. Fietsfanaten die we zijn, hebben we ons drie dagen rond laten rijden in een tuktuk. We vonden het graag onverantwoordelijk om de temperatuur van 40 graden te befietsen. Bij sommige tempels was het 'Eftelinggehalte' hoog. Een sprookjesachtige setting en hoge bezoekersaantallen. De Tomb Raider (Ta Prohm) tempel is hier een voorbeeld van. Menselijke creaties overwoekerd door natuur. Ontzagwekkend om te zien waren ook de tempels Angkor Thom met zijn vele gezichten en het roodkleurige Banteay Srei, de vrouwentempel, met verfijnde inkervingen en wandsculpturen. Andere exemplaren deden ons soms denken aan de klassieke architectuur in Europa, vanwege de zuilen. Sommige waren gewoonweg verlaten, wat een serene stilte creëerde. Een voortreffelijke afsluiting van Cambodja.

Thom en Thomas

Efteling

Marianne's mooiste glimlach bij Banteay Srei

Papayaboom

Gisteravond, op 24 mei, zijn we aangekomen in de tevens serene straten van Bangkok. Dit vanwege de avondklok die hier door het leger is ingesteld. Bizar om deze anders zo levendige stad zo mee te maken. Overdag is alles echter vrij normaal. Al zien we wat meer groen op straat. Momenteel dus nog niets om jullie zorgen om te maken. Over een paar dagen zullen we de diepe wateren van Koh Tao weer gaan verkennen. We willen ons duikbrevet uitbreiden naar advanced, voordat we op 9 juni naar Italië vliegen. 

En toen kwam er een olifant met een hele lange snuit...