Vietnam

De grensovergang van Laos naar Vietnam hebben we per 11 april 2014 verkozen tot `vriendelijkste grensovergang` van onze reis. Alle buitenlandse toeristen werden van harte welkom geheten en kregen persoonlijk reisadvies over hun vervolgroutes.
Dien Bien Phu, de plek waar de Fransen in 1954 een genadeloos en beslissend pak rammel kregen, stond helaas in groot contrast met de grensovergang. Tjokvolle hotels, of er werden zonder blikken of blozen buitenproportionele prijzen gevraagd voor muffe, raamloze gevangeniscellen. Dus dit is Vietnam? We besloten niet langer tijd te verdoen met het zoeken naar een acceptabele slaapplek. Een luxe slaapbus met karaoke en lichtjes in alle kleuren bracht ons in één keer door naar de hoofdstad Hanoi.

In Hanoi zagen we gelukkig het sfeervolle Azië uit onze verbeelding. Het leven op straat, markten en straatverkopers. En een wirwar van electriciteitskabels en scooters. `s Avonds vullen de toch al nauwe straatjes zich met straatbarretjes waar je voor 50 cent een biertje koopt en de georganiseerde chaos vanaf een klein plastic krukje kunt aanschouwen.

Dat verdient een bloemetje

Drie bussen en een boot brachten ons van Hanoi naar Cat Ba eiland. Wie verder kijkt dan de Aziatisch sjieke boulevard van Cat Ba Town, ziet een hoop leven op het water. Vissersdorpjes gebouwd op deinende vlotten drijven in de baaien. We zagen de vissers thuiskomen en hun eten bereiden, terwijl de plaatselijke SRV-boot de laatste ingrediënten leverde.

Een vaste ankerplek

'Twee flessen melk en een kilo piepers graag'

Tweederde van het eiland is omgedoopt tot Cat Ba nationaal park, waar wij een ultieme tocht door het dichte, groene woud maakten. Vijftien kilometer klauterend over hoge kalkstenen rotsen liet ons zweet rijkelijk stromen. Ondertussen slokten wij de overweldigende natuurpracht met grote teugen op.

De Groene Vallei

' Daar gaat ze' 

Van het ene park naar het volgende. We begaven ons naar de grotten van het Phong Nha - Ke Bang nationaal park. Volgens vele reizigers een schande om te missen. Inderdaad, want Phong Nha Cave en Paradise Cave moeten toegevoegd worden aan de onbetwiste hoogtepunten van onze reis. De door de aarde gecreëerde eeuwenoude kunstwerken waren betoverend. Paradise Cave, pas in 2011 geopend voor toeristen, leek wel een ondergrondse megakathedraal, ondersteund door metershoge zuilen van versmolten stalagnieten,- en tieten. We raakten er maar niet op uitgekeken. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de prachtig bebosde zigzagwegen waar we doorheen scooterden om er te komen.

Vergroeid met elkaar

'Kiek 'm stoan'

'Kiek 'm goan'

In de keizerlijke stad Hue bezochten we de verboden stad van de Nguyen-dynastie.
Van Hue naar de historische toeristentrekpleister Hoi An. Ook hier duidelijk een Franse stempel. We slenterden door de kleine straatjes met mosterdgele huizen, waar we ons vol propten met lokale gerechten. Na maanden van bossen en bergen, bevonden we ons ein-de-lijk weer eens op het strand. Marianne had daar ondertussen een haast onhoudbare honger naar opgebouwd. Het An Bang strand bij Hoi An bood alles wat ze nodig had. Franse aardappelsalades en ligbedden. In de namiddag zagen we hoe de kleine aantallen westerse toeristen vredevol werden overspoeld door de lokale bevolking die, als het gevaar van de zon is geweken, graag hun avondmaal gezamelijk aan zee nuttigen.

Het oude centrum van Hoi An

Megapicknick in opbouw

Er ligt een 1726 kilometer lange spoorrails van Hanoi tot Ho Chi Minh City (door ons liever Saigon genoemd), aangelegd tijdens de Franse overheersing. Wij legden hiervan 935 kilometer af. Van Danang tot Saigon. Een aangename afwisseling na diverse volgepakte (nacht-)bussen. We hadden ons nog maar net in onze coupé geïnstalleerd, toen onze Vietnamese overbuurman met een biertje voor Ruben aankwam. 'Yo!'; vereenvoudigd Vietnamees voor proost. Voor Marianne had hij een goedbedoelde mok slootwaterthee meegenomen. Vrouwen drinken toch geen bier? Verder konden we geen woord met de beste man wisselen, maar soms is het uitwisselen van blikken (bier) genoeg.

Na een fatsoenlijke nachtrust bereikten we ons eindpunt om 5:00u 's nachts. Prachtig om te zien hoe zo'n stad langzaam ontwaakt. Mensen openen hun handeltjes of staan massaal in het park voor de ochtendgymnastiek. Een enkele dronken toerist waggelt met zijn laatste blikje hoop naar zijn hotel. 

Een aantal uren verstreken terwijl we zochten naar accommodatie. Als een reddende engel stond daar plots Ms. Yang. Vol enthousiasme begon ze over haar homestay te vertellen. 'You will not regret it!' Ruben was verkocht. Niet alleen door de woorden, maar vooral door haar vriendelijke voorkomen. Haar twee zussen en neefjes verwelkomden ons hartelijk. We werden behandeld als familie, met als hoogtepunt de authentieke Vietnamese maaltijd, bereid door de drie gezusters. De plannen die we nog hadden voor zuid-Vietnam lieten we de Mekong Delta in varen. We hadden het tè goed. We bleven een week. 

De oudste zus was in tranen toen we op 6 mei de bus naar Cambodja namen. Eigenlijk hadden we het er alle zeven wel moeilijk mee. 'Wanneer komen jullie weer naar Vietnam?', vroeg het neefje nog.

Onze engel Ms. Yang