Ruben was er helemaal klaar mee. Rijst kwam hem de strot uit! En daarmee eigenlijk de hele (rijst)cultuur van Zuidoost-Azië. Gedachten dwaalden af naar westerse plekken, zoals Canada of Amerika. Het klonk ons verleidelijk in de oren. Maar laten we even met de beide benen op dit stuk aarde blijven. Met frisse tegenzin vertrokken we per trein vanuit Bangkok richting Laos.
Na een nacht aan de Thaise kant van de machtige Mekong staken we de volgende ochtend de rivier over, en daarmee de natuurlijke grens. Al snel verraste Laos ons op een manier die we niet hadden verwacht. De groene natuur imponeert, het karstgebergte is hier mooier dan ooit en de hectiek van civilisatie en massatoerisme blijft vooralsnog uit. En niet onbelangrijk (voor glutentolerante mensen): Franse baguettes!
 |
| Bridge on the river Nam Song |
In het beroemde `tube-paradijs` Vang Vieng probeerden we ons in eerste instantie te distanciëren van de rugzaktoerist. Maar er was geen ontkomen aan, en ook wij besloten deel te nemen aan het omstreden `tuben`. Een activiteit waarmee men in een rubberen band met de stroom mee de rivier afdrijft. Van de ene bar naar de andere. In een mum van tijd werden we hier ondergedompeld in de hedendaagse backpackercultuur. Amper 12:00 uur: losgeslagen jongeren stormden als hongerige wolven af op de goedkope drank en bijbehorende gezelschapsspelletjes. Ons motto van de dag werd: 'go with the flow'. Met een biertje in de hand lieten we ons afdrijven in het ondiepe water. Genietend van een weldaad aan natuurschoon, in plaats van een overdaad aan alcohol.
 |
| Meer dan alleen tuben; Vang Vieng |
De Fransen hebben tijdens hun kolonialisme duidelijke sporen nagelaten. Zo doet het prachtige stadje Luang Prabang met een beetje fantasie Mediterraans aan. Inclusief wijn en haute cuisine restaurants. Had ik al iets over baguettes gezegd?
 |
| Uitzicht over Luang Prabang |
 |
| Kuang Si falls |
In het noorden verbleven we een aantal dagen in Muang Ngoi Neua, een dorp aan de rivier Ou. Geluidsoverlast wordt daar in de ochtend veroorzaakt door hanen. In de middag door sterke mannen uit het dorp die in hun megaroeiboot trainen voor de befaamde jaarlijkse wedstrijd. Of door stoere vrouwen die hun favoriete nummer even keihard uit de speakers laten knallen. En in de avond... eigenlijk door niets, want Laotianen gaan vroeg naar bed, en toeristen worden vriendelijk verzocht zich daaraan aan te passen. Prima dus voor slaapkop Marianne. We ontspanden ontzettend. Het enige dat we naast eten en drinken ondernamen was een wandeling naar schuilgrotten, die door de plaatselijke bevolking ooit gebruikt werden ten tijde van de 'Secret War'. Van 1965 tot 1973 bombardeerden de Amerikanen noordoost Laos elke acht minuten. Tweemiljoen ton aan bommen, waarvan slechts tweederde is ontploft. Bang als ze waren dat de communisten elkaar van wapens voorzagen via de 'Ho Chi Minh Trail'. Tragisch.
 |
| Testosteronbommen |
 |
| Ravensburger legpuzzel, 1000 stukjes |
 |
| Het alledaagse leven |
Een fantastische lokale boot voer ons over de Ou stroomopwaarts van Muang Ngoi naar Muang Khua. Een stadje waar we een dag moesten wachten op de bus naar Vietnam.
 |
| Effe naar de AH to go geweest |
Daar start ons volgende verhaal, waarover later meer.
Verder hebben we nog goed nieuws voor de aftellers. Over 58 dagen zullen wij weer voet zetten op Nederlandse bodem. Op 27 juni vertrekt ons vliegtuig vanuit Rome naar Eindhoven. Rome?!? Ja, Rome, de mooiste stad van de wereld! We realiseren ons dat we niet eeuwig weg kunnen blijven, vandaar dat we 2,5 week de tijd nemen voor acclimatisatie in de eeuwige stad. Tot snel!
 |
| Marianne live bezig aan ons blog |
