Rusland

Eindelijk! Eén augustus 2013.

Uitgeput kwamen we aan in Moskou, waar we hartelijk ontvangen werden door onze taxichauffeur. „Hartelijk“ betekent in dit geval een kleffe zweethand en een knikje van een echte Rus met bijpassende Sovjet-kop en hawaiiblouse. Welkom in Rusland.

De tijd was gevlogen. Nadat Marianne mij op 12 juli, een warme zomerdag, met een koude champagnefles kwam ophalen bij de poorten van Interpolis, hadden we twee weken om de puntjes op de i te zetten. Vreemd om te merken dat je je na anderhalf jaar voorbereiding op de laatste dag voordat je weggaat nog kunt bedenken dat het meenemen - en dus nog aanschaffen - van een compacte camera (naast een groter toestel) toch wel handig is. Naast nog tientallen andere dingen die je nog te binnen schieten. Vakantiestress, zullen we maar zeggen.

De vlucht van Düsseldorf naar Moskou verliep vlekkeloos. Het moment dat vooraf ging aan het passeren van de douanepoortjes was dat daarentegen niet. Tranen rolden (bij de aanwezige dames...). Niet gek ook; een jaar met slechts virtueel familiecontact is niet zomaar wat. 

Terug naar Moskou. De taxirit was meteen een ervaring. Ze rijden als gekken daar. En de taxichauffeur bedacht dat hij tijdens het rijden ook nog wel even Google Translate op zijn tablet kon starten. Nadat we onze eerste vraag succesvol aan hem gesteld hadden, probeerde hij ons iets te vragen. Met als gevolg dat we nog net de auto voor ons konden ontwijken en de vertaalmachine hem niet had verstaan. Ondanks onze beperkte kennis van de Russische taal dachten wij dat dat weleens aan zijn binnensmonds gebrabbel kon liggen. Zijn eigen verklaring was: „ njet internet“ .

Home Hostel Moscow was nou niet de plek waar we ons meteen thuis voelden. De buitenkant zou zo dienst kunnen doen als decor voor een WOII-film, terwijl het binnen leek alsof de schimmelplekken in de douches nog echt uit die tijd stamden. Maar een vermoeid mens is snel tevreden en nadat we met onze eerste roebels een bezoek aan de McDonalds hadden gebracht (wellicht de beste plek om een cultuurschok even in kracht te doen laten afnemen) en ieder een halve liter Baltika (БАЛТИКА) op het balkon van ons hostel hadden gedronken, sliepen we als roosjes.

Moskou is gróót. Ons aantal uren en energieniveau’s waren dat niet. Dus liepen we slechts langs de rivier de Moskva naar het Kremlin. Twee augustus bleek een feestdag van een Russische militaire eenheid. Dus zagen we overal mannen, soms zonder, maar meestal met bierbuik, in blauw-wit gestreepte tanktops, blauwe baretten, en vlaggen. Misschien om die reden waren er ook enorm veel agenten op straat. Het bepaalde in ieder geval onze eerste indruk van het land, die tot uitdrukking kwam in het gevoel dat we maar beter netjes in de pas konden lopen met de andere mensen. 

De Moskouse metro werkt als een trein. We stapten in op ‚Park Kultury‘ en stapten weer uit op het prachtig versierde ‚ Komsomolskaya‘. Het vertrekperron van onze eerste trein naar Irkutsk was zo gevonden. 5200 km en 87 uur te gaan. Marianne vulde onze voorraad van een kilo Nederlandse kaas aan met een fles wodka en wat koude biertjes. 

Onze coupegenoten voor de treinreis naar Irkutst waren Isaac en Maria, een jong Zweeds koppel. Nadat de trein vertrok deelden we onze koude biertjes en toosten we op onze reis. Skol! Tot laat in de nacht hebben we gekletst en gelachen. Het was duidelijk dat we ons gelukkig mochten prijzen met deze reisgenoten.

We sliepen heerlijk een de rijdende trein en spendeerden onze de volgende dagen voornamelijk met Maria en Isaac. Samen kletsten, toepten, lazen we en dronken we af en toe een biertje.

In de trein hebben we ook een avond doorgebracht met een andere ‘coupé‘. Daar zaten de jonge Australiër Alex, de oude Rus Alex, en twee Britse vrienden Noami en Graham (beiden sportdocent, je vindt ze overal). Bier, wodka, kaas en volkslieden vormden deze nacht.

Reizen met de Russische trein is ontzettend rustgevend, bijna mediterend, er is zo weinig te doen dat je helemaal in het moment zit. Het uitzicht vanuit de trein is nagenoeg constant hetzelfde; bomen, veel groen en af en toe een dorpje met schamele houten huisjes dat compleet verlaten lijkt. Als Nederlander kun je je niet voortstellen dat er mensen wonen, zeker niet tijdens de strenge Russische winters. 

Voor het eerst hadden we daadwerkelijk het gevoel dat we konden tijdreizen. We passeerden in totaal 5 tijdzones en onze biologische klok was nog niet gewend aan de nacht die steeds vroeger viel. De laatste nacht waren onze lichamen zo van slag dat we niet konden slapen en dat terwijl we ‘s ochtends vroeg op zouden moeten staan voor onze aankomst in Irkutsk.

Na slechts een paar uur geslapen te hebben was Ruben de eerste die wakker werd. Hij voelde zich beroerd maar wist zich goed staande te houden tot aankomst in Irkutsk. Daar werden wij meteen opgehaald door een gids inclusief taxi. Het afscheid van Maria en Isaac was abrupt, te snel zeiden we elkaar gedag en voor we het wisten zaten we in de taxi naar Listviyanka, een toeristisch dorpje aan het Baikalmeer. Onderweg nog een keer gestopt zodat Ruben zijn bagage oraal kon lossen. De Nederlandse dames bij ons in de taxi hadden gelukkig veel begrip voor dit hoopje ellende. Uiteindelijk heeft Ruben die hele dag in bed gelegen.

Dag twee in Listviyanka was Ruben in staat weer de straat op te gaan. Van het meer was helaas weinig te zien omdat er een mist overheen hing. Zodoende gingen we naar het ecologisch museum over het meer. Het meer is het grootste zoetwaterreservaat (20%) ter wereld. Het is qua oppervlakte ongeveer zo groot als Belgie en maar liefst 1,6 km diep. Hoogtepunt in het museum waren de zoetwaterbommetjes, moddervette zoetwaterrobben. Toevallig kwamen we onze treingenoten nog tegen onderweg terug. ‘s Avonds aten we samen en namen we goed afscheid. Het bleek dat de halve treinwagon ziek was geweest. 

 De derde dag hebben we een wandeling gemaakt in het Russische bos. Prachtig groen was het, met gigantisch veel vlinders. Marianne’s conditie liet helaas te wensen over en na een kleine twee uur waren we weer terug in het verblijf. Daar werd de slechte conditie verklaard door overuren op het toilet.

Tijd om verder te reizen naar Mongolië. 

Bedankt voor alle leuke reacties op mail, whatsapp en site. Ons volgende bericht volgt waarschijnlijk sneller...

РУБЕН en МАРИАННЕ