Nieuw-Zeeland

Er is altijd wel een reden om geen blog te schrijven! Als het de tijd niet is waar het aan ontbreekt, dan is het wel een goed werkende computer. Vanuit een klein plaatsje op Lombok, de haven Bangsal, doen we op tweede Kerstdag een goede poging om jullie weer helemaal op de hoogte te brengen.


Vervolg China
Ons laatste bericht van 10 oktober is voor ons alweer een eeuwigheid geleden. Sindsdien hebben we ontzettend veel gezien en meegemaakt, onder andere 7 waanzinnige weken in Nieuw-Zeeland. Maar laten we beginnen bij de laatste weken China. Zoals we vertelden hadden we bij het schrijven van de laatste blog nog tweeenhalve week China voor de boeg. Kunming was misschien wel de meest 'rustige' stad van China die we bezochten. De sfeer is er ontspannen, en dat voor een stad met 6,5 miljoen inwoners. En het weer is er erg goed, altijd lente. Wellicht is dat dan weer de oorzaak van de sfeer... Enfin, uiteindelijk wilden we meer zien dan alleen stad, en vlogen we naar Guilin, startplaats voor een bezoek aan het Karstgebergte. In Guilin aangekomen bleken we niet de eerste bezoekers, inmiddels is ook die plek uitgegroeid tot toeristenfuik. Minder pittoresk dan we hadden gehoopt. Maar ach, ook wij waren een van de velen. We lieten ons per bamboeboot door het prachtige karstlandschap naar Yuangshuo brengen.
Na een paar rustige dagen in Yangshou namen we de nachttrein naar Guangzhou, ook wel Kanton genoemd. Deze futuristische stad was onze laatste bestemming voordat we China zouden verlaten. Zonder een traan te laten stapten we in het vliegtuig naar Kuala Lumpur. China had ons veel interessante indrukken gegeven van een andere wereld. Nu was het tijd voor nieuwe ervaringen.

Datingsite in Kunming

Mistige boottocht naar Yangshuo

Stopover Kuala Lumpur
Onze overstop in Kuala Lumpur was kort, maar gaf ons een beeld van het hypermoderne leven. We genoten van de enigzins Westerse ambiance in deze overwegend Islamitische hoofdstad. Een diversiteit aan luxe en culturen kwam ons tegemoet. Vanuit ons honk in vertrouwd Chinatown deden we ons tegoed aan de Indiase keuken en happy hour bier in Duitse en Engelse cafes. Zo konden we de kosten drukken.

De rit naar het vliegveld van Kuala Lumpur was hels. Onze eerste kennismaking met een verfrissende 'moessonbui'. Twee uur lang een stortvloed aan water en onweer. Als dat onze vlucht naar Nieuw-Zeeland maar niet zou hinderen... Maar blijkbaar is dit is de normale gang van zaken, en een paar uur later stegen we netjes op tijd op.

Nieuw-Zeeland
Het contrast kon haast niet groter, toen we uren later in Aucklandden. Grote 'westerse'  bedrijven rondom het vliegveld, waartussen ons hotel gelegen was. Op naar de supermarkt. Marianne hield het haast niet meer. Een glutenvrij walhalla! De toon was gezet.
De volgende dag genoten we van de All-Blacks-voorjaarszon, wachtend op... Ton en Gerry, de gemiste papa en mama van Ruben. Wat gek, zo'n weerzien aan de andere kant van ons bolletje! In de weken hierna genoten we met zijn vieren van het mooiste land ter wereld, als je de Kiwi's mag geloven. En toegegeven, ze hebben een punt. Een beauty-cry (zoals omschreven door een Amerikaanse backpackster) hier en daar lag op de loer.
Rondkarrend in ons campertje hadden we het verdomd goed. We reden vanuit Auckland eerst naar het Northland. We passeerden prachtige baaien, bossen en Kauribomen. Na een paar dagen in een klein gebied drong het tot ons door dat we meer vaart moesten maken, wilden we de geboekte ferry vanuit Wellington naar Picton halen. Acht dagen bleek te kort voor het Noordereiland, waar we eigenlijk nog niet uitgekeken waren op de subtropische bossen, de thermale bronnen en de groene heuvels.

Waimangu Volcanic Valley

 
Het Zuidereiland bleek ruiger, bedolven onder kenmerkende nationale parken. Een wilde droom voor iedere natuurliefhebber. En dan die waanzinnige kustlijn met exotische planten, direct grenzend aan de oceaan en besneeuwde bergen op de achtergrond. Uur na uur zaten we uit het raam te gapen, terwijl Ton het gaspedaal indrukte. Vanaf Picton reden we richting de Westkust en vervolgden we onze weg naar het zuiden.We zagen zeehonden, The Pancakerocks, blowholes, de FranzJosef gletsjer, Fox gletsjer en nog veel meer. Af en toe konden we ons een rustdag permitteren in ons drukke tijdschema om de omgeving enigzins uit te kunnen kammen.  Onderweg naar Te Anau werden we aangehouden door een politieman. We schrokken, maar gelukkig had de beste man niets op te merken aan Ton's rijgedrag. De camper bleek achter aan een kant over te hellen. Met twee dames op de achterbank ligt er nu een grapje op de loer, maar het probleem was pure ernst. We waren genoodzaakt om twee nachten op de camping in Te Anau door te brengen om de camper te ruilen voor een nieuwe Britz campervan.Met een nieuwe camper vervolgden we onze reis over de Milford road naar Milford Sound. Onderweg zou het oneenbiedig zijn jegens Te Papa (Maori voor moeder aarde) om niet te stoppen en de omgeving te bewonderen. Ons hoogtepunt in dit gebied was de stevige dagwandeling over een stuk van de Routeburn track. We konden onze ogen niet geloven. Marianne zit er nog vol van.

Westkust

Foxgletsjer

Spiegelmeer bij Milford road

Picknick van de Fantastic Four bij Milford sound

Uitzicht vanaf Key summit bij Milford road

In Queenstown volgde een onontkoombaar moment. Het is soms een uitdaging geweest om met vier volwassenen in een kleine ruimte rond te reizen, maar we hebben een fantastische tijd gehad met Ton en Gerry, waarvoor dank. Het afscheid viel zeer zwaar. Daar stonden we dan, op de stoep van ons hostel, moederziel alleen. En nu? Na een paar dagen gespendeerd te hebben in de backpackersscene van Queenstown werd het tijd om ons naar andere oorden te begeven. De bus? Een huurauto? We kozen ervoor om onze duimen in te zetten. En met succes, in vier weken tijd zijn we het eiland nog eens overgelift. Van Queenstown naar Mount Cook, Lake Tekapo, Kaikoura, Abel Tasman nationaal park, Murchison, Punakaiki, de Monteith's brouwerij in Greymouth, Arthur's Pass, Akaroa en uiteindelijk Christchurch. Diverse reizigers, een natuurfotograaf, een oud-politicus, een stoere jonge vader met dochter, een bejaarde, eenzame man... Uiteindelijk hebben we bij de halve Kiwi-populatie in de auto gezeten. Wat heerlijke ontmoetingen teweeg bracht. Al deze ritjes en mensen leveren een onvergetelijke bijdrage aan onze reis.

Gletsjermeer bij Mount Cook

In de stromende regen liften vanaf Mount Cook

Ruben bij Lake Tekapo

Zonsondergang vanaf de camping in Kaikoura

Hier voer Abel Tasman ooit

Punakaiki 2.0

7 Years in Arthur's Pass

Marianne in gevecht met de Kea's

Indonesië
Inmiddels zijn we aan een nieuw avontuur begonnen in Indonesië. In het kort: we hebben gefeest in Kuta, Bali. Rondgeslenterd in Ubud. Tot 'rust' gekomen en gesnorkeld op Gili Trawangan. Op dit moment verblijven we twee dagen in de haven van Lombok, Bangsal. Zaterdag de 28e starten we een vierdaagse boottocht langs diverse eilanden richting Flores, waar we op oudjaarsdag aankomen. Onze reisgenoten bestaan in ieder geval uit een Russisch stel, die vanmiddag samen met ons twijfelden en de trip boekten. De man is van een dergelijk type en formaat, dat wij in Moskou zouden hebben gevreesd. Maar waarmee we ons op dit moment, staande aan onze zijde, veilig voelen. Het Nederland - Ruslandjaar zal in Indonesië goed worden afgesloten. Wordt vervolgd...

Wij wensen jullie nog een fijne tweede Kerstdag, en alvast een avontuurlijk en liefdevol nieuwjaar! Tot dan.

Hotel Gili Trawangan met eigenaar

China

Massaal. Onze eerste indruk die we opdeden bij het uitstappen op Beijing Centraal. Dat was nog in augustus, de 30e... De tijd dendert maar door.

Nadat we tussen de zwarte haren door ons hostel hadden gelokaliseerd, wisten we niet hoe snel we op zoek moesten naar onze Belgische vrinden. En toen we die vonden, was het weerzien vertrouwd, en sijpelde het langzaam tot ons door. Dit is het land van Jet Li. En nog 1.353.820.999 anderen. Dit is China.

In de eerste vijf weken nadat we in een Beijingse hutong ons Belgische biertje dronken, legden we de volgende route af:

En tijdens die route stopten we zo nu en dan, bijvoorbeeld in:

A - Beijing: waar we door steegjes slenterden, over de Muur marcheerden, en deVerboden Stad visiteerden
B - Pingyao: waar we veel uren horizontaal doorbrachten, liggend op ons authentieke kàng bed
C - Xi'an: waar we de strijd aangingen met de meer dan 8000 terracotta warriors
D - Hangzhou: waar we ons een week als local konden gedragen dankzij de gastvrijheid van Peter en Amei
E - Shanghai: waar we ons naar 474 m lieten lanceren in het World Financial Center
F - Shuhe: waar we de massa's van Lijiang aan ons voorbij lieten gaan
G - Shangri-La: waar we in Tibetaanse sferen op hoogtestage gingen
H - Tiger Leaping Gorge: waar we de diepste kloof ter wereld uitklommen
I  - Dali: waar we... Little Britain keken. En dan niet slechts één aflevering.

En dan China. Wat vinden wij van dit monsterlijk grote land. Enkele notities.
De kracht van 'de' Chinees zit hem in de massa. De steden zijn wespennesten. Voor ons compleet onbekende steden worden bewoond door miljoenen mensen, op elkaar gestapeld in megaflats. Ter vergelijking: Amsterdam heeft ongeveer 800.000 inwoners. Voor China is dat slechts een dorp. Je kunt je pas voorstellen hoe deze massa aanvoelt als je op een weekenddag een toeristische attractie bezoekt. Je struikelt dan over busladingen dagjes-Chinezen met gids. De AH XL op zaterdagmiddag is er niets bij.

Dan de Chinese draak. Die wordt niet geboren uit een ei, maar uit de diepste gewelven van de luchtpijp. Met een krachtige gorgel wordt hij naar boven geroepen, om vervolgens het licht te zien op de stoep, in een plantenbak, of op de vloer van de bus. We kunnen er nog niet aan wennen.

Veel kleine kinderen dragen hier broekjes zonder bilnaad. Zo kunnen ze te allen tijde ongestoord hun behoefte doen, zonder Pampers vol te pissen.Geen goeie voor Pampers, wel voor de portemonnee en het milieu. Wellicht een idee voor onze barende vrienden?

Maar wat is het reizen een fantastische, en vooral bijzondere ervaring! Vanaf het vertrekpunt Moskou zie je het landschap en de mensen veranderen. De diversiteit in de cultuur en natuur is immens. Je ontmoet vele mooie mensen die je in de meeste gevallen hartelijk welkom heten. Je begint je te realiseren dat je als mens (te) snel geneigd bent een oordeel te vellen over andere gewoontes, normen en waarden. Maar eigenlijk ben je niet in staat een objectief oordeel te geven. We kunnen de wereld namelijk alleen maar bekijken vanuit ons eigen perspectief, onze cultuur. En nu we dan toch zo ver verwijderd zijn van onze eigen cultuur en omgeving geeft ook dat weer stof tot nadenken.
Wat we ook merken is dat het vakantiegevoel voorbij lijkt te zijn. Na zo'n twee maanden reizen is voor ons een nieuwe fase aangebroken. We merken dat we meer observeren, in plaats van visiteren.

Overigens zijn China en Google niet de beste vrienden. We hebben de grootste moeite met het bereiken van onze site. En uploaden van foto's gaat tergend langzaam. Het tweede verslag van China zullen we waarschijnlijk pas begin november plaatsen. 

De planning hier in China voor de resterende twee-en-halve week is als volgt: Kunming - Guilin en omliggende natuurgebieden - Guangzhou.

Hieronder wat impressies.

Monsterlijke ingang van de Verboden Stad

De Muur

Pingyao

Gepensioneerde soldaten

De studenten(vr)eetstraat in Hangzhou

Shanghai bij nacht

Achterbuurt van Shuhe

Bijna in Tibet... Shangri-La

Wild in de Tiger Leaping Gorge

Doodsangsten van Marianne

Uitzicht

Afscheidsdiner in mama's keuken

Mongolië

Maandagochtend 12 augustus om 6.10 lokale tijd arriveerden we in Ulaanbaatar. De treinreis van Irkutsk naar Ulaanbaatar duurde 'slechts' 33 uur. Ruim 7 uur daarvan waren wachturen vol machtsvertoon en bureaucratie aan de Russische en Mongoolse grens. Maar Mongolië, daar zijn we dan!

Ulaanbaatar is een aparte stad. Terwijl veel steden in Europa al eeuwen bestaan is Ulaanbaatar heel lang niet meer geweest dan een vage nederzetting. Dat de straten in 1990 nog voor paarden en kamelen waren kunnen wij ons niet voorstellen. Tegenwoordig lijken er honderdduizenden auto's bumper aan bumper over het spaarzame asfalt te rijden. De stad is sinds 1990 namelijk exponentieel gegroeid tot ruim 1 miljoen inwoners en dat is duidelijk te zien in het straatbeeld. Hypermoderne gebouwen en zandpaden wisselen elkaar af. Met name achter de hoofdstraat is het een grote rotzooi. De uitlaatgassen en Russisch geinspireerde flatgebouwen geven een grauw beeld van de koudste hoofdstad ter wereld. Arm en rijk letterlijk en figuurlijk tegenover elkaar. We zijn erg benieuwd hoe deze stad zich de komende jaren gaat ontwikkelen. Een beetje stadsplanning kan geen kwaad.
Ulaanbaatar (UB) betekent overigens 'rode held': een directe verwijzing naar Sukhbaatar, een revolutionair leider in Mongolië aan het begin van de 20e eeuw.

In UB zijn we meteen op pad gegaan om een tour door Mongolië te boeken. Onze keuze viel op Tseren Tours, een Nederlands/Mongoolse organisatie. We dachten namelijk dat het goed was om zaken te doen met een half Nederlands bedrijf. Helaas bleek het tegendeel waar te zijn: we betaalden een fortuin en kregen er weinig voor terug. Hij beweerde ervaring te hebben met glutenintolerantie, maar gaf kilo's pasta mee. De kampeerspullen hadden hun beste tijd gehad. Tentjes met gaten en slechtwerkende ritsen, de matjes zo dun dat we er blauwe heupen van kregen (of zoals een andere Nederlander onderweg vermeldde: 'Daar laat ik thuis mijn hond nog niet op slapen!') en slaapzakken waarin we zelfs met kleren aan niet konden slapen van de kou. Dat terwijl we toch niet echt hoge eisen stellen aan kamperen. Na afloop was hij niet bereikbaar voor commentaar. Maar goed, genoeg geklaagd. We hebben twee weken Mongolië overleefd, en een fantastische reis gehad, die we meer te danken hadden aan onze geweldige chauffeur Agi en gids Turbolt.

Turbolt noemde zichzelf True, maar aangezien wij denken dat hij niet altijd de waarheid spreekt noemen we hem liever Tru. Tru is 20 jaar, stoer zoals past bij zijn leeftijd en begroette Ruben meteen met een hippe handruk zoals hiphopjongeren in Nederland dat ook doen. Tru had Engels geleerd in India en leefde tegenwoordig in de stad Darhan. Oorspronkelijk is Tru opgegroeid op het platteland tussen de paarden en nomaden. Een van zijn eerste vragen aan ons was dan ook of we paard konden rijden. Voor Tru was dit zijn eerste tour als gids, en ook zijn eerste tour door zijn eigen land bleek later.
Agi is 39, een nomaad die woont in een ger (typisch Mongoolse tent) met zijn vrouw, twee kinderen en daaromheen vele paarden en vee. Agi had al vier jaar chauffeurservaring. Het bleek precies de persoon die we nodig hadden. Altijd goedlachs en met een vriendelijke blik in zijn ogen. En een passende tegenhanger voor de ondeugende Tru.

Onze tour bestond uit vele 'lange' kilometers over zandsporen, maar vooral uit de bezichtiging van schitterende, afwisselende landschappen. Voor ons Nederlanders bijna beangstigend hoe uitgestrekt dit land is, zonder inmenging van door de mens gecreërde objecten. Een voorraad voedsel, vierwielaandrijving en voldoende vocht zijn hier van levensbelang. We bezochten onder andere een gebied met rood gesteente, lijkend op een mini-Grand Canyon, waar vele dinosaurusskeletten liggen. Ook zagen we echte woestijn, enorme rotsformaties waar water doorheen liep, weidse graslanden met enorme groene heuvels inclusief Schotse weersomstandigheden en een vulkanisch gebied vol gesteente, bossen en meren.

We hebben de mooiste herinneringen aan de Mongoolse gezinnen die ons onderweg van harte welkom heetten. Zonder te kloppen loopt men hier de gertenten binnen. Meestal zit of ligt er ergens in de tent wel een lid van de familie die je een kom airag, merriemelk, aanbiedt samen met een stuk harde, gedroogde kaas. Weigeren is geen optie, alles wat je in de ger aangeboden krijgt moet je aannemen. De lichtalcoholische merriemelk was soms best lekker en verfrissend. Maar die stukken kaas, we wisten er een hele verzameling van aan te leggen. Stiekem verdween ieder stuk namelijk in onze broekzak. Ondertussen bleven de buren en familieleden ook binnendruppelen. Dat was duidelijk de normale gang van zaken, niemand keek meer op wanneer een nieuw persoon de tent in of uit stapte.
Het is bizar om je te realiseren hoe deze mensen de dagen doorbrengen. De grootste dagbesteding bestaat uit het verzorgen van de dieren; het melken van het vee en ze van de ene plek naar de andere jagen. Daarnaast bewerken ze de dierlijke producten tot voedsel of gebruiksvoorwerpen. Werkelijk alles wordt gebruikt en niets wordt weggegooid. Het vlees, de melk, de huid, het haar, de botten, je kan je er amper iets bij voorstellen.

We hebben genoeg meegemaakt om lappen tekst te kunnen produceren. Ons dagboek begint dan ook al een behoorlijke omvang te krijgen. Wellicht dat de beelden hieronder onze belevenissen beter tot uitdrukking kunnen brengen.

Onze chauffeur Agi en zijn vrouw Ojo melken de merries

De merriemelk moet geroerd worden om er airag van te maken

Oerlandschap, de rode kliffen van Bayanzag

Idem

Familie steenbok, gespot door steenbok Ruben

De kloof Yolin Am

Een beestje voor Marianne's macabere verzameling

De desolate plek 42 op camping 'Het Vergezicht' 

De zandduinen van de Gobi bij Khongoryn Els

Een van de twee wasbeurten in 14 dagen

Zoek de verschillen

Tikkertje met Mongooltjes

Westers ontbijt in de ochtendzon

Worstelaar met zijn dames waar we overnacht hebben, onvergetelijk!

A2

Paardrijden in N.P. Naiman Nuur (Acht Meren)

Een van de negen meren in het park

Brokeback Mountain

Naiman Nuur

Naiman Nuur

Grootste waterval van Mongolie

Een van de vele wegversperringen

Feestavond met Arkhi en Schrobbeler, mede mogelijk gemaakt door Stijn

Masculiniteit. Nomaden zijn sterk. Laten we het daarbij houden.

Ovoo in de buurt van klooster Tovkhon Khiid 

Monnik bij Tovkhon Khiid 

Karakorum, de stad gesticht door Genghis Khan (en daarna in verval geraakt)

De oom en tante van Tru met hun gezin. Tru in het zwart. 

Verkleedpartij voorafgaand aan de fotoshoot

Opeens weet je het...