Koh Tao, Italië en Tilburg

'Helaas, deze bonuskaart is al zeker een half jaar niet meer geldig. Je kunt een nieuwe krijgen bij de infobalie'.
Re-integreren kan snel gaan wanneer je op zaterdagochtend in een niet nader te noemen supermarkt XL je boodschappen doet. De morning after, de dag na aankomst in Nederland. Maar voor het zover is nemen we jullie eerst mee terug naar een plek hier 9500 km vandaan.

"De Aardappeleters"

Bangkok deed ons wederom goed, want ondanks de politieke gebeurtenissen in de stad belette dit ons favoriete restaurantje niet om aan onze vraag naar gepofte aardappelen met vulling te voldoen. Werkelijk een hemels gerecht wanneer witte rijst met ei een tijd lang het alternatief is geweest. Een nachtbus en een catamaran brachten ons voor de tweede keer naar het eiland Koh Tao. De eilanders trekken zich niets aan van wat er in de hoofdstad gebeurt. De Seven Eleven (minimarkt) is nog steeds 24 uur per dag open, ook met avondklok. Wij liepen na aankomst in een rechte lijn naar de ons vertrouwde duikschool en boekten twee Advanced duikcursussen voor de volgende dag. De goedlachse 'Kiwi' zou onze instructeur worden. Deze Nieuw-Zeelander draagt de kreet 'No worries mate' elk moment van de dag met trots uit. Dat komt wel goed.
Onder water leerden we ons drijfvermogen en onze ademhaling beter onder de knie te krijgen, doken we naar 30 meter diepte, navigeerden we, bezochten we een afgezonken scheepswrak en maakten we een nachtduik. Deze cursus gaf niet alleen meer 'diepgang', het zicht was ook stukken beter dan de vorige keer en het zeewater was net zo warm als de temperatuur boven water. Tot Kiwi's vermaak was Marianne nogal onder de indruk van twee 1,5 m lange Goliath Groupers. Ruben was meer gefocust op zijn ademhaling, en opgelucht zag hij zijn zuurstofverbruik drastisch teruglopen. Na vijf onvergetelijke duiken van gemiddeld 45 minuten mochten we ons met trots Advanced Open Water Divers noemen.

Onze Crystal duikboot

We verbleven nog een week op het eiland, en zagen tijdens het snorkelen reuzegrote zeeschildpadden. Vooral het moment dat ze hun kop boven het oppervlak steken om adem te halen is wonderbaarlijk om te zien. Jammer dat het voor vissers meestal niet alleen bij kijken blijft. Dat de soort die wij zagen 'Soepschildpad' heet, zegt genoeg. Minstens zo mooi waren de jonge zwartpuntrifhaaien die naast ons zwommen. Toen we ook hun mama ontmoetten, knepen we 'm wel even.

A room with a view

Snorkelen in de voortuin

Weemoedig, maar toch ook blij dat we deze formidabele reis hebben kunnen maken, zaten we op het dek van de boot die ons terug naar het vasteland voer. Het waaide zo hard dat onze hoofden haast van onze rompen afwaaiden, en de regendruppels voelden als speldenprikken. Maar we genoten ervan. Rustgevend om over zee te turen en de buien in de verte te zien hangen, terwijl vliegvissen vliegensvlug wegvluchtten.

Onze laatste avond in Azië had niet beter kunnen zijn. Drie maanden lang liepen we elkaar steeds net mis. Maar Kevin en Jennifer, onze Schotse vrienden die we eerder in Laos hadden ontmoet, waren uitgerekend nu ook in Bangkok. Zij namen Cristian en Carmen mee, een Chileens stel. En zo zaten we met zes leeftijdsgenoten (4x28, 27 en 29) urenlang te kletsen bij een straatbarretje. Een magische avond. Want hoezeer de landen waar we vandaan komen van elkaar verschillen, toch groeiden we in dezelfde tijd op en stoeien we met dezelfde levensvragen. Niemand leek onze wereld op dat moment beter te begrijpen dan dat wij elkaar begrepen.

Generatie Y

De oude taxichauffeur keek erg blij toen we hem een flinke fooi gaven. Die Thaise Baht zouden we de komende jaren toch niet meer nodig gaan hebben. Opgevouwen in onze vliegtuigstoelen probeerden we die nacht zoveel mogelijk slaapuren te pakken, alvorens we de volgende ochtend in Rome aan zouden komen. Dit lukte natuurlijk niet echt. De opwinding om weer terug in Europa te zijn won het van de slaap. En tegen de tijd dat we voet aan de grond zetten, waren we klaarwakker. Wel typisch: maandenlang hadden we ons in Azië goed kunnen redden met Engels. Op het treinstation bij de internationale luchthaven van Rome ging dat echter maar mondjesmaat. Zodoende werden we onderweg naar Magione bekeurd, niet wetende dat we de tickets die we zojuist bij de klantenbalie voor deze trein hadden gekocht, hadden moeten afstempelen. Welkom in Europa.

Vlakbij het Trasimeense Meer logeerden we een week bij een agriturismo. Ooit (217 v. Chr.) woedde hier oorlog, toen Hannibal met zijn leger de Romeinen in de pan hakte. Later (1245) vertrok Giovanni Da Pian del Carpine vanaf hier per ezel naar Mongolië. Maar wij, Ruben en Marianne (2014), kwamen hier voor de rust. Gelegen op een heuvel tussen olijfbomen en uitkijkend op een rustiek dal ergens in Umbrië, lieten wij ons meevoeren in het tempo van het Italiaanse landleven. Met als hoogtepunt de 1-5 overwinning op Spanje tijdens het zojuist losgebarsten WK.

Voor schoonheid en historie hoeft je echt niet per se naar Azië. De mooiste stadjes lagen voor ons op steenworp afstand zoals Arezzo, Perugia en Assisi. Met als voordeel dat we ons hìèr, in het voorseizoen, eens niet in mensenmassa's begaven. Na een aantal nachten in Perugia verruilden we deze stad voor het machtige Rome. René en Barbara, de ouders van Marianne, kwamen ons daar opzoeken. Samen genoten we van La Dolce Vita en Rome. Nederland kwam steeds dichterbij. Toen René en Barbara na een weekend vertrokken hadden we nog een paar dagen in La città eterna. In een oranje massa van Nederlandse toeristen, expats en studenten keken we de voetbalwedstrijd Nederland- Australië. De rest van de dagen spendeerden we voornamelijk met het evalueren van de reis, filosoferend over het leven en de toekomst.

In de voetsporen van Franciscus

Op het kleine vliegveld van Eindhoven werden wij op 27 juni groots onthaald. Een feestelijke middag met naaste familie in Vught  werd gevolgd door het echte thuiskomen in ons Tilburgse stulpje. Daar was hard gewerkt door Marianne's ouders, oom en tante. Het bed en ontbijt stonden gebruiksklaar. Net als onze vrienden die dezelfde avond op de stoep stonden. Gezelligheid nam het over van vermoeidheid en we ouwehoerden tot in de kleine uurtjes. We voelden ons meer dan welkom.

Precies een jaar geleden vertrokken we naar Moskou en na vele omzwervingen zijn we alweer een maand terug in Nederland. De eerste dagen gaven een flinke adrenalinekick. We zagen onze vrienden en familie weer, nieuwe baby's en nieuwe huisjes. Ondertussen zijn we aardig geland.

"At the end of hours of train-dreaming, we may feel we have been returned to ourselves - that is, brought back into contact with emotions and ideas of importance to us. It is not necessarily at home that we best encounter our true selves." - Alain de Botton