Nepal

Nog voordat we landden in Kathmandu begon de opwinding. Vanuit het vliegtuigraam zagen we het besneeuwde dak van de wereld al liggen: de Himalaya. Haast op vlieghoogte! Deze bergtoppen zouden een sleutelrol gaan spelen in onze Nepalreis.
Om een voorbeeld te geven: normaal gesproken leer je in een vreemde taal eerst de woorden hallo, ja en nee. In Nepal ligt dit anders. Namaste kennen de meesten wel. En vervolgens leerden we mati mati, tollo tollo en tirsu. Omhoog, omlaag en vlak. Waarbij 'vlak' weer niet te letterlijk genomen moet worden, en begrepen moet worden als 'een beetje omhoog, en een beetje omlaag'. Tot zover.

Namaste oma, een nieuwe zonnebril voor jou

In het mierennest Kathmandu, of beter gezegd de toeristische wijk Thamel, boekten we een gids/drager en kochten we de nodige onechte North Face-uitrusting voor onze trekking door het Annapurnagebied. Twee dagen na aankomst vertrokken we per 'luxe' minivan naar Besi Sahar. Het startpunt van het Annapurna Circuit. Volgens onze reisagent zou deze minivan een stuk comfortabeler zijn dan de bus. In Nederland zouden er 12 mensen in passen. In Nepal 19. Sindsdien zweren we bij de bus.

Onze drager Som bleek een eerlijke en trotse Nepalees die zich om ons welzijn bekommerde. Zonder zichtbare ongemakken sleepte hij een van onze backpacks de bergen door; het meeste gewicht dragend via zijn hoofdband. Vanuit een lenteachtig rivierdal veranderde de omgeving langzaam in een sprookjesachtig winterlandschap. Het werd ook kouder. En boven de 3000 meter werd klimmen een kwestie van het constant houden van je ademhaling en je hartslag om niet binnen enkele meters naar adem te moeten snakken.

Hier was alles nog pais en vree

Het dreamteam onderweg naar boven

Upper Pisang, een van onze overnachtingsplekken

Ruben: 'Die wil ik ook!'

De laatste nacht voor de grote oversteek van de Thorung-La Pass sliepen we op een hoogte van 4833 meter. Ter vergelijking: Europa's hoogste berg, de Mont Blanc, meet 4811 meter. Een hoogte waarop we slechts konden hopen om geen last te krijgen van hoogteziekte. We zouden in dat geval niet de eerste zijn die per helikopter terug naar Kathmandu wordt getransporteerd. Ook het oversteken van de pas zelf zou niet zonder gevaren zijn. Een week ervoor had de dood nog een bezoekje gebracht, en een lokaal slachtoffer geeist.

We're flying High Camp (4833m)

Ons gelegenheidsteam bestaande uit Som, Gary, Greg, de Duitse Michael, Ruben en Marianne liet zich niet kennen. Om 5:40u, nog voor zonsopkomst, begonnen we als de eersten van vandaag aan de koninginne-etappe. Dit bracht een extra hindernis: het pad moest opnieuw worden gevormd, nadat de wind het pad van de vorige dag onzichtbaar had gemaakt. Er heerste een ijzige stilte, slechts af en toe onderbroken door Marianne's notie dat haar tenen en vingers in ijsklompjes veranderden. En Ruben's antwoord daarop. 'Doorlopen!' De eerste zonnestralen brachten een hemels kleurenpalet. Ruben kon een gelukzalige glimlach niet onderdrukken. Marianne's blik daarentegen verried pure angst. Een misstap in deze verraderlijke witte duinen zou fataal zijn.

5:43 AM

6:42 AM

Om 8:20u lachtte Marianne dan toch ook. We stonden op het hoogste punt van de pas, 5416 meter. Euforie ten top! Na de nodige foto's sommeerde Som ons om de afdaling in te zetten voordat de zon de sneeuw in een ijsbaan zou veranderen. Dit afdalen door een meter sneeuw duurde lang en was zwaar. Dus toen Ruben een mogelijkheid zag om stukken te glijden, grepen we die met beide handen aan.
Aan het begin van de middag bereikte ons reisgenootschap de rustplaats met de Lord of the Rings-achtige naam Muktinath. We betrokken een herberg en dronken een overwinningsbiertje. Wat een dag!

Top of our world!

Het was me een tochtje wel...

In totaal liepen we twaalf dagen. Van Syange naar Jomsom. En van Ghasa naar Tatopani. Het stuk van Besi Sahar naar Syange legden we per jeep af. Van Jomsom naar Ghasa per lokale bus. Zo'n busrit mag best een ervaring genoemd worden. Het gaf wat extra jeu aan Marianne's verjaardag, dat is zeker. Zo zaten we op de achterbank van een overvolle bus, terwijl hindimuziek uit de speakers knalde en we in de bagageruimte onder ons een ram heen en weer hoorden botsen. Het arme beest kwam helemaal versuft de bus uit gevallen. En wij eigenlijk niet anders.  

Mapke

In de stad Pokhara was het heerlijk bijkomen. Op 16 maart vierden we er bovendien het holifeest. Dit Hindoefestival geeft het einde van de donkere winter aan. Een overwinning van het goede op het kwade. En een dag om te vergeven. Voor ons was het vooral een absurde dag van gooien met verf en water en feesten met de geweldige Nepalese bevolking. 'Happy Holi!' Een week later zat de verf nog in Ruben's haar.

Tijdens ontbijt/voor de lunch

Die winkel erachter heeft er echt helemaal niets mee te maken

I love Pokhara

Chitwan is een nationaal park in het zuiden van Nepal. Net zo vlak als Nederland. Maar met het verschil dat hier vele (exotische) dieren wonen. Om de natuur niet te zeer te verstoren verkozen we de benenwagen boven een jeepsafari. Een hete dag lang liepen we door het park, en zagen we neushoorns en krokodillen baden. En herten en apen lopen. Ons jungleavontuur sloten we af met een overnachting in een uitkijkpost. Want 's avonds komt de dierenwereld pas echt tot leven. We genoten van een jungleconcert. En laat ons gewoon in de waan dat we 's nachts bij maanlicht echt een tijger of jachtluipaard hebben zien sluipen. Of kan een wild zwijn ook katachtig lopen?

Neushoornbubbelbad

We lazen in een reisgids dat mensen de eerste keer naar Nepal komen om de bergen, en later terug willen om de mensen. Wij zijn het hiermee eens. Zo'n bergtocht werkt verslavend. De kick die het geeft wanneer je je 'doel' bereikt hebt. Maar de gastvrijheid van het land maakt de ervaring onvergetelijk. En doet je nog een bord Dal Bhat bestellen.

Traditioneel Nepalese keuken

Nog iets. We namen in Kathmandu afscheid van Greg. Onze kiwivriend liet zijn hart achter in Nepal, waar hij zijn Nederlandse liefde ontmoette. Het onvermijdelijke afscheid was vreemd, na drie maanden samen gereisd te hebben. Met alleen Gary namen we de vlucht terug naar Bangkok, met een tussenstop van 17(!) uur in Delhi. Gelukkig konden we door het betalen van wat baksheesh (smeergeld) 11 uur lang in een lounge vertoeven, en eten en drinken wat we wilden. Gooi daar de wedstrijd Real Madrid - Barcelona bovenop en het wachten is lang niet zo'n ramp meer.

Laatste avond samen!

We wachten nu op onze visa voor Vietnam. Zodra deze binnen zijn, zal ook afscheid van Gary volgen. En reizen wij weer samen verder gaan richting Laos, Vietnam en Cambodja. Dat wordt vast weer even wennen met z'n tweeen, maar we zijn er ook wel aan toe.